ZIOMEK TEODOR (1874-1937), PEJZAŻ, 1926

Teodor Ziomek – był znanym i cenionym pejzażystą, uczniem Wojciecha Gersona i Adama Badowskiego w warszawskiej Szkole Rysunkowej oraz Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się w latach 1897-1901. Już jego prace studenckie były kilkakrotnie wyróżniane medalami. Po studiach, w roku 1905 zamieszkał na stałe w Warszawie, skąd wyjeżdżał w podróże po kraju i za granicę – na Krym, do Włoch, Niemiec, Austrii. Począwszy od 1897 roku dużo wystawiał, niejednokrotnie zdobywając prestiżowe nagrody i wyróżnienia (m.in. w latach 1899, 1905, 1911, 1928, 1929). Należał do kilku znaczących stowarzyszeń artystycznych, m.in. Stowarzyszenia Artystów Polskich „Sztuka” a także do warszawskiego Stowarzyszenia artystów „Odłam” (1908-19). Ponadto współpracował z redakcją miesięcznika literacko-artystycznego „Sfinks”, wychodzącego w Warszawie w latach 1908-17.

Ziomek był przede wszystkim malarzem polskiego krajobrazu, twórcą nastrojowych pejzaży z Mazowsza czy Wileńszczyzny. Był również znakomitym marynistą, autorem widoków znad brzegów Bałtyku czy Morza Czarnego. Obrazy artysty znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz w polskich zbiorach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Morskim w Gdańsku.