Constantin Holzer - Defanti (1881 Wiedeń - 1951 Linz) - rzeźbiarz i modelarz austriacki, który studia odbył w Akademii Sztuki w Monachium. W latach 1918 – 1927 był współpracownikiem Rosenthala, gdzie zasłynął głównie jako projektant 47-u znakomitych figur tancerek i arlekinów utrzymanych w stylu art deco.

Fritz Heidenreich (1895-1966) pracował dla Rosenthala w latach 1919-1961 jako projektant plastyki figuralnej, zwłaszcza animalistycznej; od 1946 roku kierował Działem Sztuki. Jego najsłynniejszą realizacją były figurki "Skalary", nagrodzone na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 roku prestiżowym Grand Prix.

Lino Sabattini (ur. 1925, Corregio) włoski projektant łączący w swoich realizacjach estetykę neoklasycyzmu z minimalistycznym modernizmem - najbardziej znany ze swoich innowacyjnych projektów posrebrzanych świeczników, wazonów, czajników i innych artykułów gospodarstwa domowego. Założyciel magazynu Domus. Początkowo pracował w Paryżu i Mediolanie dla firmy Christofle, ostatecznie tworząc własną firmę Argenteria Sabattini (1964 r.). Dziś jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki w Dallas. , Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie oraz Muzeum Sztuki w Filadelfii.

Karol Filip Malcz był wnukiem wybitnego złotnika Jana Jerzego Bandau`a. W 1827 r. otrzymał mistrzostwo, w roku następnym założył własną pracownię. Pierwsza siedziba firmy mieściła się przy Krakowskim Przedmieście nr hip. 448, od 1830 r. przy tejże ulicy pod nr hip. 378. W 1864 r. nastąpiła kolejna zmiana adresu - Krakowskie Przedmieście 412 a. W tym samym roku Malcz wycofał się z zawodu, przekazując firmę Teodorowi Wernerowi (1836-1902), bratankowi żony. Firma Malcz już wkrótce po otwarciu zdobyła opinię jednej z najlepszych w Warszawie. W 1859 r. posiadała "walcownie meneżem obracane, tokarnie", zatrudniała 40 pracowników "zdolnych rysowników i kilku cudzoziemców biegle na srebrze rysujących". Formy przedmiotów, a także projekty i rysunki dekoracji artysta wykonywał w większości własnoręcznie. Produkował srebra w stylach historycznych: neorenesansowe, neobarokowe i neoklasyczne. Były to różnorodne wyroby zarówno sakralne, jak i srebra użytkowe, a także wyroby na specjalne zamówienia, jak np. kasetka z wmontowanymi monetami, taca z grawerowanym przez artystę Jana Styfiego widokiem Warszawy, puchar zdobiony figurami ułanów, które projektował rzeźbiarz Ludwik Kaufman. Malcz prezentował swoje wyroby na wystawach przemysłu krajowego, gdzie cieszyły się wysokim uznaniem. Obecnie srebra Malcza posiadają w swych zbiorach liczne muzea oraz właściciele prywatni.

Karol Filip Malcz był wnukiem wybitnego złotnika Jana Jerzego Bandau`a. W 1827 r. otrzymał mistrzostwo, w roku następnym założył własną pracownię. Pierwsza siedziba firmy mieściła się przy Krakowskim Przedmieście nr hip. 448, od 1830 r. przy tejże ulicy pod nr hip. 378. W 1864 r. nastąpiła kolejna zmiana adresu - Krakowskie Przedmieście 412 a. W tym samym roku Malcz wycofał się z zawodu, przekazując firmę Teodorowi Wernerowi (1836-1902), bratankowi żony. Firma Malcz już wkrótce po otwarciu zdobyła opinię jednej z najlepszych w Warszawie. W 1859 r. posiadała "walcownie meneżem obracane, tokarnie", zatrudniała 40 pracowników "zdolnych rysowników i kilku cudzoziemców biegle na srebrze rysujących". Formy przedmiotów, a także projekty i rysunki dekoracji artysta wykonywał w większości własnoręcznie. Produkował srebra w stylach historycznych: neorenesansowe, neobarokowe i neoklasyczne. Były to różnorodne wyroby zarówno sakralne, jak i srebra użytkowe, a także wyroby na specjalne zamówienia, jak np. kasetka z wmontowanymi monetami, taca z grawerowanym przez artystę Jana Styfiego widokiem Warszawy, puchar zdobiony figurami ułanów, które projektował rzeźbiarz Ludwik Kaufman. Malcz prezentował swoje wyroby na wystawach przemysłu krajowego, gdzie cieszyły się wysokim uznaniem.

Zbigniew Pronaszko (Derebczyn k. Jampola (Żychlin na Podolu ?) 1885 - Kraków 1958) - malarz, grafik, rzeźbiarz i scenograf - studia artystyczne rozpoczął w Kijowie, skąd niebawem przeniósł się do Krakowa, by w latach 1906-1911 kształcić się w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych u Teodora Axentowicza i Jacka Malczewskiego. W czasie studiów podróżował do Wiednia, Monachium, Florencji i Paryża. Lata pierwszej wojny światowej spędził w Zakopanem. W 1917 był współzałożycielem grupy Ekspresjonistów Polskich (w 1919 przemianowanej na Formistów). Po wojnie w latach 1923-1925 wykładał na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Następnie mieszkał w Krakowie, nauczając w Wolnej Szkole Malarstwa L. Mehofferowej, a od 1945 także w Akademii Sztuk Pięknych. Malował krajobrazy, martwe natury, kompozycje figuralne i portrety. We wczesnym okresie twórczości, pod wpływem Jacka Malczewskiego tworzył kompozycje symbolistyczne, jak znane z tytułów w katalogach Brzemię, Pan, Złoty cielec, Bajka o śmierci (Muzeum Narodowe w Warszawie) czy Wspomnienie i Portret matki (Muzeum Narodowe w Krakowie). W późniejszym, formistycznym okresie inspiracje czerpał z malarstwa Cezane’a, kubizmu i polskiej sztuki ludowej. Około 1925 zainteresował się koloryzmem. Obok malarstwa sztalugowego zajmował się scenografią, rzeźbą (pomnik A. Mickiewicza w Wilnie, 1922-24) i malarstwem ściennym (plafony wawelskie, 1933-1934). Był znakomitym karykaturzystą, a także ilustratorem. Wystawiał od 1907; m.in. w Krakowie, we Lwowie, w Warszawie, Poznaniu a także w Pittsburghu (1931), Wenecji (1932), w Paryżu (1922, 1928, 1937) i Wiedniu (1928), Brukseli (1935). Był członkiem Towarzystwa. Artystów polskich „Sztuka” i brał udział w jego wystawach. Wystawiał też z grupami „Zero” (1909), „Nowa Generacja” (1932), należał do grupy „Zwornik”.

Wacław Szymanowski (Warszawa 23 VIII 1859 - Warszawa 22 VII 1930) – malarz i rzeźbiarz – studia artystyczne rozpoczął u Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W roku 1875 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się rzeźby u Cypriana Godebskiego, a później (1879-80) także w École des Beaux-Arts u Eugene’a Delaplanche’a. Następnie przeniósł się do Monachium, gdzie kształcił się w Akademii (lata 1880-82), studiując malarstwo u Guyli Benczura i rzeźbę u Ludwiga Löfftza. W tym czasie zaczął wystawiać obrazy w Warszawie – w TZSP, salonach A. Krywulta i G. Ungra – oraz w Krakowie - w TPSP. W połowie lat 80. XIX w. wyjeżdżał kilkakrotnie na Podhale, Pokucie i Huculszczyznę, malując tam liczne studia rodzajowe, podstawę do późniejszych większych obrazów, m.in. Opowiadania górala czy Kłótni Hucułów, obrazu odznaczonego medalami na wystawach w Monachium (1888; złoty medal II klasy) i w Paryżu (1889; złoty medal I klasy). W latach 1890-1893 wspólnie ze Stanisławem Grocholskim prowadził w Monachium prywatną szkołę malarstwa. W latach 1895-1905 wraz z rodziną mieszkał w Paryża, a po powrocie do kraju osiadł w Krakowie. W tych latach stopniowo odchodził od malarstwa na rzecz rzeźby, tworząc m.in. projekt pomnika Grottgera dla Krakowa i konkursowe projekty pomnika Mickiewicza dla Lwowa (1897; III nagroda) i Chopina dla Warszawy (1909; I nagroda; realizacja 1926). Pracował też nad projektem monumentalnego Pochodu na Wawel (1906-1911; niezrealizowany). Był autorem licznych portretów (Karola Estreichera, Jacka Malczewskiego, Teodora Axentowicza) i rzeźb symbolicznych (m.in. Macierzyństwo, Fala, Improwizacja Mickiewicza, Płacząca, Król Olch), tworzył rzeźby i płaskorzeźby nagrobne. Brał udział w wielu wystawach, miał też wystawy indywidualne. Malarską i rzeźbiarską twórczość artysty przypomniała wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie otwarta w roku1981. Wystawie towarzyszył obszerny katalog (H. Kotkowska-Bareja, Wacław Szymanowski 1859-1930, MNW, Warszawa 1981).

Tadeusz Łodziana - W latach 1937–1939 oraz 1941–1942 studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. Po wojnie kontynuował naukę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie. W latach 1949–1950 pracował tam jako asystent. W roku 1954 uzyskał dyplom Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i rozpoczął pracę na uczelni. W latach 1966– 1969, 1972–1978 był Dziekanem Wydziału Rzeźby. W latach 1968–1972 pełnił funkcję prorektora. W 1989 uzyskał tytułprofesora zwyczajnego. Tworzył monumentalne pomniki, rzeźbę plenerową, kameralną i portrety. Autor wielu pomników m.in.: Mauzoleum na Pawiaku w Warszawie, Ofiar Faszyzmu w Radogoszczy, Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W 1981 roku zdobył Grand Prix na Międzynarodowym Biennale Rzeźby w Monaco za rzeźbę „Otwarta II”.