Bronisława Rychter-Janowska, nazywana „malarką polskich dworków”, naukę rozpoczęła w Krakowie pod kierunkiem brata, malarza Stanisława Janowskiego. W 1896 wyjechała na dalsze studia do Monachium i uczyła się u Antona Ažbé’go i Szymona Hollósy’ego oraz u Franza von Lenbacha. Wiele podróżowała, wyjeżdżając jeszcze na Węgry i do Włoch, gdzie studiowała jeszcze w Akademii florenckiej i w Rzymie. Początkowo związana z Krakowem, ok. 1906 zamieszkała w Starym Sączu, gdzie przez pewien czas prowadziła prywatną szkołę malarstwa. W 1917 wróciła do Krakowa. Nadal dużo podróżowała, wyjeżdżając „w poszukiwaniu piękna” do Włoch, północnej Afryki czy Turcji. Malowała olejno, akwarelą, pastelem, wykonywała makaty i aplikacje. Począwszy od 1901 wielokrotnie pokazywała swoje prace na wystawach w Krakowie, Warszawie, we Lwowie, Pradze, Wiedniu, Rzymie, Wenecji, Florencji. Malowała liczne pejzaże (w tym wiele włoskich), widoki i wnętrza dworów czy kościołów, sceny z życia wsi, a także portrety. Zajmowała się publicystyką i twórczością literacką; była autorką kilku dramatów i obszernych Pamiętników. Była żoną malarza Tadeusza Rychtera, szwagierką Gabrieli Zapolskiej.