Praca pochodzi z cyklu „Koła podwójne“ (1962-64 i 1967-69), gdzie artysta dokonał przełamania konwencji malarskiego prostokąta.
Obrazy składały się z dwóch kół, zestawionych pionowo jedno nad drugim, pokrytych poruszonymi, kontrastowymi formami.

Praca pochodzi z cyklu „Koła podwójne“ (1962-64 i 1967-69), gdzie artysta dokonał przełamania konwencji malarskiego prostokąta.
Obrazy składały się z dwóch kół, zestawionych pionowo jedno nad drugim, pokrytych poruszonymi, kontrastowymi formami.

Wystawiany:
Pokaz Prac na terenie ogrodu Politechniki Warszawskiej, wiosna 1974.
VI Festiwal Sztuk Pięknych, Hommage Xaweremu Dunikowskiemu w setną rocznicę urodzin, CBWA Zachęta, Warszawa 3 - 1 IX 1976.
Julian Raczko - wystawa indywidualna, Galeria 72 Chełm, 1 - 30 X 1977.
Znak Krzyża, Parafia Miłosierdzia Bożego przy ul. Żytniej, Warszawa, 14 - 30 VI 1983.

Literatura:
Julian Henryk Raczko, Ku nieskończoności, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Rzeźby Współczesnej, styczeń - marzec 2004.
Julian Henryk Raczko, Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, 9 marca - 5 kwietnia 1998.

Urodził się w 1936 w Warszawie. Absolwent Politechniki Warszawskiej, gdzie w latach 1960-71 pracował, jako asystent. W 1963 zaczął prywatne studia malarskie pod kierunkiem J. Betleya i A. Kobzdeja.. Dwa lata później miał pierwsza wystawę w warszawskim Salonie Debiutów. Od 1989 prowadzi zajęcia z rysunków na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP. W 1975 wystawiał w ramach sympozjum "Złotego Grona" w Zielonej Górze. W 1980 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida. Prace J.H. Raczko są również eksponowane na wystawach i projektach zbiorowych powstających w kręgu B. Kowalskiej (wystawy w Galerii 72 w Chełmie (1986, 87 i 93) oraz J.G. Bluma-Kwiatkowskiego.

Jan Lebenstein w latach 1948-1954 studiował malarstwo w ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa i Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale. Zaprzyjaźniony w czasie studiów z Mironem Białoszewskim, swą pierwszą wystawę indywidualną pokazał w 1956 w Teatrze na Tarczyńskiej. W 1959 zdobył Grand Prix de la Ville de Paris na I Biennale Młodych w Paryżu i w tym roku przeniósł się na stałe do Paryża. Po seriach "figur kreślonych" (na papierze milimetrowym) i "figur hieratycznych" z lat 1955-1958 maluje cykl "figur osiowych" (1958-1962), które wystawia w Paryżu i USA. Równolegle w 1960 zaczyna rysowane "karnety", rodzaj dziennika, który w przyszłości dostarczy motywów wykorzystanych w obrazach. W latach 1964-1965 maluje "Bestiarium", cykl fakturowych, archaizowanych stworów przypominających prehistoryczne wykopaliska. Bezpośrednio po nich wprowadza do swych obrazów postaci ludzkie i fantastyczne, odgrywające sceny ni to mitologiczne, ni to ze snu, często przesycone erotyką. W 1970 projektuje witraże dla Centre du Dialogue w Paryżu. W W 1971 otrzymuje obywatelstwo francuskie 1974 powstają gwasze inspirowane Folwarkiem zwierzęcym George'a Orwella. W latach 1976-1989 tworzy wyłącznie w technice gwaszu i pastelu, podejmując tematykę mitologiczną i zaczerpniętą z Biblii: cykle ilustracji do Księgi Hioba (wyd. 1979) i do Apokalipsy (wyd. 1986) w nowych przekładach Czesława Miłosza. W 1989 powraca do malarstwa olejnego (cykl "Pergamon"). Artysta otrzymał m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1976, Nagrodę Muzeum Archidiecezji Warszawskiej w 1985, Nagrodę im. Jana Cybisa w 1987.

Jarosław Modzelewski (Warszawa 1955, mieszka i tworzy pod Warszawą) studiował malarstwo w ASP w Warszawie w latach 1975-1980, uzyskując dyplom w pracowni Stefana Gierowskiego. Od 1982 pracuje jako pedagog na macierzystym wydziale. W 1982 był współzałożycielem „Gruppy”, najważniejszego ugrupowania nurtu nowej ekspresji lat 80., działającego do 1992. W latach 1991-1996 wspólnie z Markiem Sobczykiem prowadził prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Od wielu lat współpracuje z Galerią Zderzak w Krakowie. W początkowym okresie twórczości skłaniał się ku abstrakcji, wykorzystywał uproszczone znaki i emblematy oraz sylwetki odbite z szablonu. W 1985 namalował cykl oparty na ilustracjach do podręczników języka rosyjskiego, obrazujący proste czynności, których czasownikowe określenia stanowią tytuły prac.

Włodzimierz Pawlak - Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1985 obronił dyplom w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. Od 1982, jako student III roku ASP, do 1992 roku, należał do Gruppy – neoekspresjonistów, którzy zrewolucjonizowali polskie malarstwo. Od 1983 regularnie wystawiał i uczestniczył w akcjach Gruppy, współredagował jej pismo "Oj dobrze już". Brał też udział w wystawach kościelnych i niezależnym ruchu artystycznym. W latach 1986-2007 prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego na macierzystej uczelni.

Dwa cykle prac z 1983 roku stoją u początku drogi artystycznej Pawlaka: "Świnie" (malarstwo) i "Muchy" (kolaże wykonane w pracowni Ryszarda Winiarskiego). Oba dają wyraz ówczesnym nastrojom: "Świnie" jako odreagowanie, swoista cicha zemsta, "Muchy" jako przeniesienie tych emocji w rejony ogólnej refleksji, wspartej lekturą "Ziemi UIro" Miłosza. Od tych prac aż do roku 1989 Pawlak pozostanie artystą czujnym na impulsy społecznej i politycznej rzeczywistości Polski.

Cykl prac dyplomowych "Obrazy zamalowane" nie komentował ich formy, lecz wziął się z zamiaru artysty zamalowania ich na oczach komisji dyplomowej, co miało być gestem zniszczenia i solidarności z anonimowymi autorami politycznych napisów na murach (o "wojnie na murach" traktowała też jego teoretyczna praca dyplomowa „Tworzenie i niszczenie”, ilustrowana dokumentalnymi fotografiami). Zamiar nie został wykonany, ale Pawlak powrócił do niego w obrazach z lat 1986 - 1987, w wypracowanej już metodzie twórczej, która polegała na nakładaniu warstw farby na namalowaną już kompozycję na płótnie, dzięki czemu, artysta, poszukiwał doskonalszej formy malarstwa. Od 1989 roku artysta opracowywał cykl malarskich „Dzienników”, za który w 1990 r. roku otrzymał Grand Prix XXII Międzynarodowego Festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer. Na początku lat 90. powstała seria obrazów o bieli, która przewijała się w kilku cyklach malarskich, m.in. „Requiem”, „Ikony industrialne”. Motyw bieli w obrazach jest kontynuowanye przez artystę do dnia dzisiejszego. Wątkiem, który narasta od połowy lat 90., jest dialog Włodzimierza Pawlaka z historią sztuki polskiej i teorią konstruktywistów polskich i rosyjskich: Katarzyny Kobro, Władysława Strzemińskiego, Kazimierza Malewicza i innych. Ważnym elementem twórczości Pawlaka są również rozważania teoretyczne, które należy traktować szerzej, niż tylko komentarz do twórczości artysty.

Cykl „Dzienniki” Włodzimierza Pawlaka, to intymny, metaforyczny i konceptualny zapis upływającego czasu, realizowany od 1989 roku, do dnia dzisiejszego. Jednolite formalnie, wyjątkowe, fakturowe kompozycje, powstają poprzez nanoszenie na zagruntowane płótno grubych warstw białej farby. Następnie, artysta stawia ołówkiem siedem kresek, które skreśla ósmą i notuje daty na krawędzi blejtramu. Poszczególne paski różnią się odcieniami bieli i grubością ołówkowej kreski. Jednostajne rzędy, zapełniają całą płaszczyznę obrazu. Mimo monotonii zapisu, każdy z obrazów jest niepowtarzalny. Artysta mierzy i opisuje mijający czas, dopisując do tytułu „Dziennik” kolejny numer. Dokumentowanie w ten sposób upływającego czasu może przywodzić na myśl, odliczanie kolejnych tygodni na ścianie więziennej celi. Obrazy stały się metaforycznym zapisem przemian ustrojowych, zmian gospodarczych i społecznych. Równolegle do „Dzienników” – obrazów, powstają obiekty – rzeźby, czyli materiały zużyte w procesie twórczym (tubki, butelki, pędzle, gwoździe), pokryte białą farbą, zostają niejako włączone przez artystę do obrazów. Agnieszka Szewczyk, kuratorka wystawy Włodzimierza Pawlaka, „Autoportret w powidokach w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki”, zwraca uwagę, że obiekty-rzeźby stanowią pewnego rodzaju aneksy do obrazów, są ich trójwymiarowym, przestrzennym ekwiwalentem. „Dzienniki” Włodzimierza Pawlaka, to dzieło totalne, porównywane często z „Obrazami liczonymi” Romana Opałki, ukazujące refleksję artysty nad upływającym czasem, któremu nadał materialną postać.

"Malowanie w samotności - stawianie uszeregowanych rzędów siedmiu kresek skreślonych ósmą, wpadanie w rytm - bliskie było medytacji zawieszającej na chwilę bieg czasu i rzeczywistość dookoła. ‘Na pewien czas znikam, nie ma mnie. Kiedyś to potrafiło trwać kilka godzin, ale teraz robię sobie takie święta tylko kilkuminutowe’"

Włodzimierz Pawlak - Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1985 obronił dyplom w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. Od 1982, jako student III roku ASP, do 1992 roku, należał do Gruppy – neoekspresjonistów, którzy zrewolucjonizowali polskie malarstwo. Od 1983 regularnie wystawiał i uczestniczył w akcjach Gruppy, współredagował jej pismo "Oj dobrze już". Brał też udział w wystawach kościelnych i niezależnym ruchu artystycznym. W latach 1986-2007 prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego na macierzystej uczelni.

Dwa cykle prac z 1983 roku stoją u początku drogi artystycznej Pawlaka: "Świnie" (malarstwo) i "Muchy" (kolaże wykonane w pracowni Ryszarda Winiarskiego). Oba dają wyraz ówczesnym nastrojom: "Świnie" jako odreagowanie, swoista cicha zemsta, "Muchy" jako przeniesienie tych emocji w rejony ogólnej refleksji, wspartej lekturą "Ziemi UIro" Miłosza. Od tych prac aż do roku 1989 Pawlak pozostanie artystą czujnym na impulsy społecznej i politycznej rzeczywistości Polski.

Cykl prac dyplomowych "Obrazy zamalowane" nie komentował ich formy, lecz wziął się z zamiaru artysty zamalowania ich na oczach komisji dyplomowej, co miało być gestem zniszczenia i solidarności z anonimowymi autorami politycznych napisów na murach (o "wojnie na murach" traktowała też jego teoretyczna praca dyplomowa „Tworzenie i niszczenie”, ilustrowana dokumentalnymi fotografiami). Zamiar nie został wykonany, ale Pawlak powrócił do niego w obrazach z lat 1986 - 1987, w wypracowanej już metodzie twórczej, która polegała na nakładaniu warstw farby na namalowaną już kompozycję na płótnie, dzięki czemu, artysta, poszukiwał doskonalszej formy malarstwa. Od 1989 roku artysta opracowywał cykl malarskich „Dzienników”, za który w 1990 r. roku otrzymał Grand Prix XXII Międzynarodowego Festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer. Na początku lat 90. powstała seria obrazów o bieli, która przewijała się w kilku cyklach malarskich, m.in. „Requiem”, „Ikony industrialne”. Motyw bieli w obrazach jest kontynuowanye przez artystę do dnia dzisiejszego. Wątkiem, który narasta od połowy lat 90., jest dialog Włodzimierza Pawlaka z historią sztuki polskiej i teorią konstruktywistów polskich i rosyjskich: Katarzyny Kobro, Władysława Strzemińskiego, Kazimierza Malewicza i innych. Ważnym elementem twórczości Pawlaka są również rozważania teoretyczne, które należy traktować szerzej, niż tylko komentarz do twórczości artysty.

Cykl „Dzienniki” Włodzimierza Pawlaka, to intymny, metaforyczny i konceptualny zapis upływającego czasu, realizowany od 1989 roku, do dnia dzisiejszego. Jednolite formalnie, wyjątkowe, fakturowe kompozycje, powstają poprzez nanoszenie na zagruntowane płótno grubych warstw białej farby. Następnie, artysta stawia ołówkiem siedem kresek, które skreśla ósmą i notuje daty na krawędzi blejtramu. Poszczególne paski różnią się odcieniami bieli i grubością ołówkowej kreski. Jednostajne rzędy, zapełniają całą płaszczyznę obrazu. Mimo monotonii zapisu, każdy z obrazów jest niepowtarzalny. Artysta mierzy i opisuje mijający czas, dopisując do tytułu „Dziennik” kolejny numer. Dokumentowanie w ten sposób upływającego czasu może przywodzić na myśl, odliczanie kolejnych tygodni na ścianie więziennej celi. Obrazy stały się metaforycznym zapisem przemian ustrojowych, zmian gospodarczych i społecznych. Równolegle do „Dzienników” – obrazów, powstają obiekty – rzeźby, czyli materiały zużyte w procesie twórczym (tubki, butelki, pędzle, gwoździe), pokryte białą farbą, zostają niejako włączone przez artystę do obrazów. Agnieszka Szewczyk, kuratorka wystawy Włodzimierza Pawlaka, „Autoportret w powidokach w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki”, zwraca uwagę, że obiekty-rzeźby stanowią pewnego rodzaju aneksy do obrazów, są ich trójwymiarowym, przestrzennym ekwiwalentem. „Dzienniki” Włodzimierza Pawlaka, to dzieło totalne, porównywane często z „Obrazami liczonymi” Romana Opałki, ukazujące refleksję artysty nad upływającym czasem, któremu nadał materialną postać.

Judyta Sobel studiowała w latach 1947-1950 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Była uczennicą Władysława Strzemińskiego. Na przełomie 1948/49 uczestniczyła w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Pod koniec studiów była krótko asystentką Stefana Wegnera (zwolnionego z pracy wiosną 1950). Wkrótce potem wyjechała do Izraela, a następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiadła w Nowym Jorku. W latach 1998/99 i 2000 jej prace ze zbiorów prywatnych eksponowane były na wystawach Galerii Starmach w Krakowie: „I Wystawa Sztuki Nowoczesnej – pięćdziesiąt lat później” i „Nowocześni a socrealizm” oraz reprodukowane w towarzyszących im katalogach. Reprezentują malarstwo figuratywne, jednak zarazem w typie deformacji i sposobie kładzenia farby są radykalnie ekspresjonistyczne, bliskie abstrakcji.

Judyta Sobel studiowała w latach 1947-1950 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Była uczennicą Władysława Strzemińskiego. Na przełomie 1948/49 uczestniczyła w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Pod koniec studiów była krótko asystentką Stefana Wegnera (zwolnionego z pracy wiosną 1950). Wkrótce potem wyjechała do Izraela, a następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiadła w Nowym Jorku. W latach 1998/99 i 2000 jej prace ze zbiorów prywatnych eksponowane były na wystawach Galerii Starmach w Krakowie: „I Wystawa Sztuki Nowoczesnej – pięćdziesiąt lat później” i „Nowocześni a socrealizm” oraz reprodukowane w towarzyszących im katalogach. Reprezentują malarstwo figuratywne, jednak zarazem w typie deformacji i sposobie kładzenia farby są radykalnie ekspresjonistyczne, bliskie abstrakcji.