Łunkiewicz - Rogoyska Maria Ewa (1895-1967), Pejzaż z drzewami i architekturą,1930
gwasz na papierze, wymiary: 26,7 cm x 20 cm (w świetle passe-partout),
sygnowany i datowany ldr: M.Ewa Łunkiewiczowa/1930.
12000
zł
gwasz na papierze, wymiary: 26,7 cm x 20 cm (w świetle passe-partout),
sygnowany i datowany ldr:M.Ewa Łunkiewiczowa/1930.Wystawiany:
1. CBWA Warszawa, Zachęta styczeń 1969, katalog pozycja nr 10,
2. Muzeum Sztuki Łódź 1996, katalog pozycja nr 15.Ewa Łunkiewicz-Rogoyska -Malarka, związana ze środowiskiem międzywojennej i powojennej awangardy. W latach 1921-1924, podczas pobytu z mężem w Paryżu, Maria Ewa Łunkiewicz odbyła studia malarskie w Ecole Nationale Superieure des Artes Decoratifes. W tym czasie zbliżyła się do środowiska artystów propagujących konstruktywizm, zrzeszonych kolejno w grupach "Blok", "Praesens" i "a.r.". Wiadomo, że malowała dużo w latach 1925-1928, lecz jej prace z tego okresu nie są znane, być może zaginęły w czasie wojny. Prace Marii Ewy Łunkiewicz z kolejnych lat zdradzają silną fascynację puryzmem. Malarka była jedyną w Polsce przedstawicielką tego nurtu do połowy lat trzydziestych. W 1930 roku Maria Ewa Łunkiewicz przebywała ponownie w Paryżu, gdzie dzięki Henrykowi Stażewskiemu zawarła znajomości z artystami z międzynarodowego ugrupowania "Cercle et Carre". Nawiązała liczne przyjaźnie z przedstawicielami abstrakcji. W swej sztuce koło 1935 roku porzuciła puryzm i rozwijała doświadczenia postkubistyczne, w kierunku abstrakcji. Równolegle malowała kompozycje przedstawiające pejzaże ze sztafażem figuralnym bądź sceny o tematyce sportowej. W okresie drugiej wojny światowej większość obrazów artystki uległa zniszczeniu, zaledwie niewielką część malarka ocaliła, wywożąc je w 1942 roku do majątku brata w Siennowie pod Jarosławiem. Po wojnie artystka wróciła do Warszawy. Malowała i rysowała w tym czasie ruiny miasta, opisywała topografię zniszczonej Warszawy, pozostałości budynków i miejsc. W drugiej połowie lat 50. malarka tworzyła obrazy, w których miękka, realistyczna forma powoli ustępowała abstrakcyjnym zasadom konstruowania obrazu.W 1957 roku powstały ostatnie obrazy figuralne, a od 1958 roku artystka tworzyła kompozycje abstrakcyjne. Obok rygoru geometrycznych konstrukcji cechuje je wysmakowana kolorystyka oraz miękka, malarska faktura. Z czasem kontur zaczął w nich zanikać, ale plamy kolorystyczne pozostały uporządkowane na płaszczyźnie płótna. W niektórych malarka zaczęła wprowadzać elementy organiczne, a także wyraźnie różnicować fakturę. W latach 60. do jej obrazów powrócił kontur, który tym razem miękko oznaczał granice barw.
Łunkiewicz-Rogoyska brała udział w większości wystaw Instytutu Propagandy Sztuki.Brała udział w wystawach światowych i międzynarodowych: w Brukseli i w Paryżu w 1937, Nowym Jorku i Chicago w 1939, Helsinkach w wystawie olimpijskiej w 1939 roku, podczas której otrzymała II nagrodę.
Po wojnie uczestniczyła w wielu wystawach w Warszawie: w Muzeum Narodowym, w Salonie Warszawskim w 1947, w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w latach 1947-49. Brała udział w większości wystaw okręgowych Związku Polskich Artystów Plastyków, w Ogólnopolskich Wystawach Plastyki, w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w latach 1957 i 1959 roku, a także w wystawie "Polskie dzieło plastyczne w XV-lecie PRL" w 1961 roku. W roku 1964 wzięła udział w międzynarodowej wystawie w Monako.
Indywidualne wystawy Łunkiewicz-Rogoyskiej odbyły się w Warszawie: w Salonie Czesława Garlińskiego w 1931 roku, w Związku Literatów Polskich w 1957, w galerii "Krzywe Koło" w 1962 roku i w Galerii Współczesnej w 1966. Poza Warszawą jej indywidualne prezentacje miały miejsce w Lublinie, w Klubie "Zamek" w 1962 roku, w Koszalinie w 1963 i w Krakowie, w Galerii Krzysztofory, w 1966 roku.
Prace Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej znajdują się w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum w Lublinie, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.