Ade Rakoczy, Sztorm na Morzu Północnym, 1991

Świecznik, Henneberg, połowa XIX wieku

Porcelanowa figurka Perkoz Ćmielów, M. Naruszewicz

Piesek z łapką, H. Orthwein, Chodzież, lata 50

Pojemnik na konfitury, B. Buch, WMF Warszawa

Porcelanowa figurka ptaka, KPM Berlin

Bronisława Rychter-Jankowska, Napoli

Otto Axer, Dziewczynka

Arman (właściwie Pierre Armand Fernandez) był znanym malarzem, grafikiem i rzeźbiarzem, a jego prace znajdują się w zbiorach wielu największych światowych muzeów sztuki współczesnej. Studiował w École des Arts Decoratifs w Nicei, w École des Beaux-Arts i École du Loure w Paryżu, wiele podróżował po Europie. W 1952-1953 był w Indochinach służąc w korpusie medycznym marynarki wojennej. W 1956 miał pierwszą indywidualną wystawę w Paryżu i odtąd wielokrotnie prezentował swe dzieła w licznych galeriach europejskich, w Stanach Zjednoczonych, w Japonii, Izraelu. Tworzył całe cykle obrazów, grafik, rzeźb. Początkowo stosował metody mechanicznego powielania motywu, używając m.in. stempli cyfr czy liter, później zajął się odciskami realnych przedmiotów zanurzanych w farbie. W 1959 zajął się tzw. „action sculpture” tworząc kompozycje plastyczne złożone z pospolitych przedmiotów - tzw. akumulacje, śmietniki, coleres.

Władysław Bakałowicz - po studiach w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (w latach 1849-1854) wyjechał w 1863 do Francji i zamieszkał na stałe w Paryżu. Naturalizowany w roku 1879. Jako Ladislav Bakalowicz, uczestniczył w paryskich Salonach (1865-83), wystawiał też w innych miastach francuskich, uzyskując kilkakrotnie odznaczenia i nagrody. Swoje prace pokazywał także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku oraz wielokrotnie w kraju - w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta) i w Krakowie (TPSP). We wczesnym okresie twórczości malował widoki miejskie, pejzaże, sceny rodzajowe i obrazy z historii Polski. W Paryżu uznanie i popularność przyniosły mu przede wszystkim sceny z dziejów Francji XVI i XVII wieku, a także kameralne, salonowe kompozycje ze strojnymi damami w bogatych wnętrzach, inspirowane dawną sztuką holenderską i malarstwem E. Messoniera. Technicznie bardzo zdolny, wykonał mnóstwo niewielkich obrazów modnego z końca XVI lub początku XVII w. - epoki, która sumiennie wystudiował.

Maja Berezowska- malarka i ilustratorka - rysunku uczyła się w Petersburgu u Mikołaja Roericha, następnie studiowała w Monachium i w Krakowie u Józefa Pankiewicza i Leona Wyczółkowskiego. W roku 1916 debiutowała ilustracjami do opowiadania Kornela Makuszyńskiego. Współpracowała z wieloma wydawcami, zamieszczała swoje rysunki w pismach satyrycznych. Od 1924 należała do ugrupowania „Rytm”. Rozgłos przyniosły jej ilustracje do Dekamerona Boccacia (1930). Około 1932 wyjechała do Paryża i tam nawiązała współpracę z czasopismami francuskimi. W Paryżu miała trzy wystawy indywidualne, a jej prace cieszyły się dużym wzięciem. W 1937 wróciła do Warszawy. W czasie wojny była więziona na Pawiaku, następnie wywieziona do Ravensbrück. Powodem był cykl 11 rysunków Miłosne przygody słodkiego Adolfa zamieszczony w 1935 r. w „Ici Paris”. W 1947 wróciła do Warszawy i umieszczała rysunki w wielu czasopismach.

Janusz Maria Brzeski; grafik, dekorator wnętrz, malarz,studiował w latach 1922-1927 w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu, specjalizując się w grafice pod kierunkiem prof. Jana Wronieckiego. W 1925 odbył podróż do Francji i Włoch, a w latach 1927-1930 z przerwami przebywał w Paryżu, kształcąc się i pracując w dziedzinie grafiki reklamowej i wydawniczej. Na przełomie 1928/29 pracował w Biurze Wystawowym Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu. W 1930 osiadł w Krakowie, gdzie objął kierownictwo artystyczne czasopism koncernu prasowego "Ilustrowanego Kuriera Codziennego". Był kierownikiem artystycznym czasopism "As" i "Światowid". W 1933 wstąpił do Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg".

Cukiernica z bażantem, Austria, koniec XIX w.

Cukiernica z ornamentem roślinnym, Wrocław, W. Schulz, ok.1840

Zdzisław Cyankiewicz- malarz i rysownik. Studia odbył w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Józefa Mehoffera i Władysława Jarockiego, od 1935 wykładał rysunek w macierzystej uczelni. W 1937 pojechał do Paryża, gdzie działał w paryskim Oddziale krakowskiej ASP u Wacława Zawadowskiego. Wówczas też nawiązał kontakty z Ecole de Paris. Podejmował tematykę nawiązującą do polskiego folkloru i rodzimego pejzażu, operując żywiołowym kolorem i lekko geometryzującą formą. Podczas II wojny walczył w szeregach francuskiej armii, powstał wówczas cykl wizerunków współtowarzyszy z obozu jenieckiego, w którym przebywał. Po wojnie mieszkał w Paryżu i poświecił się głównie rzeźbie i ceramice, uprawiał też malarstwo ścienne. Pod koniec życia tworzył obrazy kinetyczne grawerowane w stali.

Figurka kogut skubiący, Chodzież, lata 60

Jan Rubczak – malarz i grafik; w latach 1904-1911 studiował u Floriana Cynka i Józefa Pankiewicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a później w Akademie für Graphishe Künsta i Buchgewerbe w Lipsku i w Académie Colarossi w Paryżu. Po podróżach po Europie (Włochy, Hiszpania, Holandia) osiadł na kilka lat w Paryżu, gdzie od 1917 prowadził własną szkołę grafiki. Po powrocie do kraju, od 1924 uczył w Wolnej Szkole Malarstwa w Krakowie, a w latach 1931-1932 był asystentem przy katedrze grafiki tamtejszej Akademii. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu i Cechu Artystów Plastyków Jednoróg, brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. Malował pejzaże, motywy architektoniczne, wnętrza, portrety, kwiaty; w jego wczesnych obrazach widoczne są wpływy Pankiewicza, a w twórczości późniejszej także P. Cezanne'a. Był wybitnym grafikiem.

Józef Mehoffer, malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Józef Mehoffer, malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Józef Mehoffer, malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Jan Kaczmarkiewicz (1904 - 1989) - polski malarz, historyk sztuki, pedagog. Studiował historię sztuki i architekturę klasyczną na Uniwersytecie Poznańskim. W 1929 wykonywał ilustracje do pism katolickich. Po uzyskaniu stypendium w 1932 wyjechał na studia malarskie do Wilna, gdzie kształcił się na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierunkiem Ludomira Sleńdzińskiego, Po wojnie podjął tam pracę dydaktyczną. Od 1959 był członkiem ZPAP.

Alfons Karpiński– Studia artystyczne odbył w latach 1891-1899 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego. Naukę kontynuował w 1903 w monachijskiej pracowni A. Azbego. W okresie 1904-1907 doskonalił swój warsztat malarski w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u K. Pochwalskiego, zaś w latach 1908-1912 kształcił się w paryskiej Académie Willi uczęszczając do atelier H. Martina i H. Anglade’a. Do Paryża powrócił w 1922, by uzupełnić studia malarskie w Académie Colarossi. Na stałe mieszkał w Krakowie, gdzie zajmował się również działalnością pedagogiczną i organizacyjną. Od 1899 Karpiński regularnie prezentował swe prace w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Brał ponadto udział w wystawach Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1902) i Niezależnych (1911, 1913, 1927). Wielokrotnie uczestniczył w zbiorowych ekspozycjach urządzanych w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i Instytucie Propagandy Sztuki. Pokazywał też swą sztukę za granicą, m.in. w Monachium (1909), Rzymie (1911, 1956), Antwerpii (1911), Brukseli, Hadze, Amsterdamie i Pittsburgu (1929), Buffalo (1932) i Nowym Jorku (1939). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Krakowie (1911, 1926, 1929, 1930, 1931, 1949, 1958), Lwowie (1920, 1926, 1937) i Poznaniu (1925).Otrzymał wiele nagród i wyróżnień: na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 został uhonorowany złotym medalem za całokształt twórczości; w1933 miasto Kraków przyznało mu nagrodę za Portret L.Solskiego, zaś w 1937 Instytut Propagandy Sztuki wyróżnił malowane przez niego portrety kobiece. Twórczość tego artysty znakomicie wpisuje się w sztukę młodopolskich salonów i buduarów.

Konstanty Mackiewicz - malarz i scenograf teatralny; studia artystyczne rozpoczął w Odessie (1913/1914), następnie kształcił się w Penzie (1914-1919), a później w pracowni W. Kandinsky’ego w moskiewskiej Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Od roku 1922 mieszkał we Lwowie, gdzie pracował jako scenograf teatralny. W roku 1926 przeniósł się na stałe do Łodzi i pracował w Teatrze Miejskim. Był członkiem ugrupowań artystycznych „Rytm” i „Start”, wiele wystawiał, m.in. w warszawskiej Zachęcie i w Salonach IPS-u, a za granicą w Brukseli (1933), w Paryżu (1937; dwa złote medale) i w Nowym Jorku (1939). Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Łodzi, biorąc udział w wielu wystawach. W swojej bogatej i bardzo różnorodnej twórczości nawiązywał do założeń kubizmu, futuryzmu i koloryzmu. Malował zarówno kompozycje abstrakcyjne, jak i realistyczne pejzaże lub martwe natury. Po wojnie stworzył m.in. cykle obrazów Tu byli ludzie, Katedry, Miasto.

Konstanty Mackiewicz - malarz i scenograf teatralny; studia artystyczne rozpoczął w Odessie (1913/1914), następnie kształcił się w Penzie (1914-1919), a później w pracowni W. Kandinsky’ego w moskiewskiej Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Od roku 1922 mieszkał we Lwowie, gdzie pracował jako scenograf teatralny. W roku 1926 przeniósł się na stałe do Łodzi i pracował w Teatrze Miejskim. Był członkiem ugrupowań artystycznych „Rytm” i „Start”, wiele wystawiał, m.in. w warszawskiej Zachęcie i w Salonach IPS-u, a za granicą w Brukseli (1933), w Paryżu (1937; dwa złote medale) i w Nowym Jorku (1939). Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Łodzi, biorąc udział w wielu wystawach. W swojej bogatej i bardzo różnorodnej twórczości nawiązywał do założeń kubizmu, futuryzmu i koloryzmu. Malował zarówno kompozycje abstrakcyjne, jak i realistyczne pejzaże lub martwe natury. Po wojnie stworzył m.in. cykle obrazów Tu byli ludzie, Katedry, Miasto.

Pełen wdzięku portret, przywołuje na myśl skojarzenia z subtelnym, pełnym czystych, nasyconych barw, dekoracyjnym malarstwem Henryka Siemiradzkiego.

Miniatura przedstawiająca księcia J. Poniatowskiego

Szymon Mondzain właśc. Szamaj Mondszajn – malarz, przedstawiciel tzw. École de Paris; studia malarskie rozpoczął w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w roku 1905 i w tym samym roku - za udział w strajku szkolnym - został aresztowany i uwięziony w Cytadeli. W 1908 dzięki pomocy Gminy Żydowskiej wyjechał do Krakowa, gdzie podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Teodora Axentowicza i Józefa Pankiewicza. Zaprzyjaźnił się wówczas z Mojżeszem Kislingiem, Wacławem Zawadowskim i Janem Hrynkowskim. W latach 1909 i 1911 wyjeżdżał do Paryża, a z końcem 1912 zamieszkał tam na stałe, wchodząc w krąg artystów z Montparnasse’u i przyjaźniąc się m.in. z André Derainem, Guillaume’em Apollinaire’em, André Salmonem. W 1913 wyjeżdżał do Szwajcarii i Bretanii. W czasie I wojny światowej służył jako ochotnik w polsko-francuskich oddziałach Legii Cudzoziemskiej. W 1923 otrzymał obywatelstwo francuskie. Jeździł na plenery do Włoch (1923), a od 1925 regularnie do Algierii, gdzie spędził też lata II wojny światowej i gdzie później – z przerwą na pobyt w Paryżu – stale przebywał. W 1965 powrócił do Paryża na stałe i zajął swą dawną pracownię przy Rue Campaigne Première na Montparnasse. Czynny w francusko-polskim środowisku artystycznym wielokrotnie prezentował swe prace na Salon Indépendants (od 1911), Salon d’Automne (od 1913) i Salon des Tuileries (od 1923). Uczestniczył też w innych paryskich wystawach, a ponadto brał udział w wystawach sztuki polskiej w Paryżu (1920, 1929, 1935), Pittsburghu (19234), Nowym Jorku (1933). Miał także szereg wystaw indywidualnych w Paryżu (1922, 1923, 1931, 1926, 1927, 1934, 1937, 1946, 1950), Chicago (1920), Nowym Jorku (1933), Oranie (1943), Algierze (1948). Pośmiertną wystawę obrazów artysty urządzono w Musée Granet w Aix-en-Provance w roku 1983.
We wcześniejszej fazie twórczości Mondzaina przeważają pejzaże i martwe natury, ujawniające wyraźne wpływy sztuki Paula Cezanne’a. Później malował też zgeometryzowane kompozycje inspirowane malarstwem A. Deraine’a. W 1917 wykonał "Kaprysy diaboliczne", cykl gwaszy o tematyce erotycznej. Tworzył też alegoryczno-symboliczne kompozycje o ciemnej tonacji barwnej ("Pro Patria", obraz poświęcony poległym żołnierzom). Po I wojnie światowej malował portrety i sceny figuralne utrzymane w jaśniejszych barwach i stylizowane na wzór malarstwa włoskiego quattrocenta. Po 1925, tzn. od czasu stałych wyjazdów do Algierii, w jego twórczości przeważają pejzaże, portrety, martwe natury i sceny rodzajowe z motywami arabskimi, obrazy o precyzyjnym rysunku, żywym kolorycie i dekoracyjnym ujęciu.

Orzeł drewniany, Legion Puławski, unikat, lata 20

WYSTAWIANY• Z PARYŻA NAD WISŁĘ. WYSTAWA W 120-LECIE PLENERU ARTYSTY W K.DOLNYM, OPRAC. W. ODOROSK, MUZEUM NADWIŚLAŃSKIE W KAZIMIERZU DOLNYM, 2010• J. PANKIEWICZ - ŻYCIE I DZIEŁO. ARTYŚCIE W 140. ROCZNICĘ URODZIN, MNW, 2006• WYSTAWA OBRAZÓW LWÓW,1939, Lwowski Związek Zawodowy Artystów Plastyków (LZZAP).

Józef Pankiewicz - malarz, grafik, pedagog; w latach 1884-1885 był uczniem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Następnie przez rok studiował w ASP w Petersburgu. Po powrocie mieszkał w Warszawie. Malował wówczas realistyczne sceny rodzajowe, wykonywał też ilustracje do warszawskich czasopism. W 1889 wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Paryża i tam uległ fascynacji impresjonizmem. U schyłku stulecia tworzył nokturny i kompozycje symboliczne. W latach następnych wiele podróżował po Europie malując martwe natury, pejzaże i portrety inspirowane sztuką japońską oraz malarstwem Renoira, Cezanne’e, Matisse’a. Lata 1914-1919 spędził w Hiszpanii. Od 1906 był profesorem krakowskiej ASP, a od 1925 kierował, powstałą pod jego protektoratem, paryską filią tej uczelni. Był nauczycielem wielu malarzy-kolorystów z tzw. grupy kapistów. W tym czasie stale mieszkał w Paryżu, a letnie miesiące spędzał na południu Francji. Zajmował się grafiką - jego prace należą do najwybitniejszych osiągnięć w tej dziedzinie sztuki polskiej. W roku 2006 w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się wielka wystawa „Józef Pankiewicz. Życie i dzieło”, której towarzyszył obszerny katalog, będącym świetnie opracowaną, wyczerpującą monografią artysty i jego twórczości.

Fryderyk Pautsch - malarz, grafik i pedagog - studia malarskie rozpoczął w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u J. Unierzyskiego i L. Wyczółkowskiego, a następnie kształcił się w paryskiej Académie Julian u J.P.Laurensa. Począwszy od 1903 r. często wyjeżdżał na Huculszczyznę. W 1906 zamieszkał we Lwowie. W latach 1912-1919 był profesorem malarstwa w Akademii Sztuki we Wrocławiu; od 1919 kierował Szkołą Sztuk Zdobniczych i przemysłu Artystycznego w Poznaniu; w 1925 został profesorem Akademii krakowskiej. Należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka” i innych stowarzyszeń twórczych, uczestniczył w wielu wystawach. Malował rodzajowe sceny z życia Hucułów, kompozycje religijne, portrety, martwe natury i pejzaże, a we wcześniejszym okresie także obrazy historyczne.

Mieczysław Reyzner (nazwisko artysty bywało pisane także: Rajzner, Reisner, Reisner) w kształcił się w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych; w latach 1880-86 był także w Monachium. Po studiach wrócił na krótko do Lwowa, skąd w 1888 wyjechał do Paryża. Miał tam własną pracownię przy 70bis, rue Notre-Dame-des-Champs na Montparnasse. Brał udział w paryskiej wystawie światowej w 1889, w oficjalnych Salonach (1889-1893, 1895, 1896), swoje obrazy wysyłał na międzynarodowe wystawy do Monachium, Berlina, Lille i Wiednia. Latem wyjeżdżał nad morze do Bretanii, odwiedzał też Belgię, Holandię i Danię. Do kraju wrócił w 1896, przez blisko pół roku przebywał w Gołuchowie, później zamieszkał na stałe we Lwowie. Jeździł często na Huculszczyznę, Podole czy na Podhale, malując liczne pejzaże. Wystawiał najczęściej w lwowskim TPSP, ale i w TPSP w Krakowie, w Salonie Krywulta i TZSP w Warszawie oraz, m.in. w Czerniowcach, Tarnopolu, Łodzi, Sanoku, Bochni. Krytycy podkreślali zarówno różnorodność tematów podejmowanych przez artystę, jak i różnorodność konwencji stylistycznych jego malarstwa. Reyzner był uznanym portrecistą; popularnością cieszyły się jego idealizowane, „wdzięczne pozy kobiece i główki”, ale malował również, wysoko oceniane, realistyczne portrety i studia starych kobiet (Trzy babki, Modlące się kobiety). Zajmował się malarstwem pejzażowym (widoki z podróży, m.in. bretońskie i tatrzańskie), z upodobaniem malował kwiaty. Większy zbiór obrazów artysty znajduje się w Lwowskiej Galerii Sztuki.

Bronisława Rychter-Janowska, nazywana „malarką polskich dworków”, naukę rozpoczęła w Krakowie pod kierunkiem brata, malarza Stanisława Janowskiego. W 1896 wyjechała na dalsze studia do Monachium i uczyła się u Antona Ažbé’go i Szymona Hollósy’ego oraz u Franza von Lenbacha. Wiele podróżowała, wyjeżdżając jeszcze na Węgry i do Włoch, gdzie studiowała jeszcze w Akademii florenckiej i w Rzymie. Początkowo związana z Krakowem, ok. 1906 zamieszkała w Starym Sączu, gdzie przez pewien czas prowadziła prywatną szkołę malarstwa. W 1917 wróciła do Krakowa. Nadal dużo podróżowała, wyjeżdżając „w poszukiwaniu piękna” do Włoch, północnej Afryki czy Turcji. Malowała olejno, akwarelą, pastelem, wykonywała makaty i aplikacje. Począwszy od 1901 wielokrotnie pokazywała swoje prace na wystawach w Krakowie, Warszawie, we Lwowie, Pradze, Wiedniu, Rzymie, Wenecji, Florencji. Malowała liczne pejzaże (w tym wiele włoskich), widoki i wnętrza dworów czy kościołów, sceny z życia wsi, a także portrety. Zajmowała się publicystyką i twórczością literacką; była autorką kilku dramatów i obszernych Pamiętników. Była żoną malarza Tadeusza Rychtera, szwagierką Gabrieli Zapolskiej.

Bronisława Rychter – Janowska - Pierwszym nauczycielem artystki był jej brat, malarz, Stanisław Janowski. Następnie w latach 1896-1902 uczyła się w Monachium u A. Abégo i L. Bollera oraz w prywatnej szkole S. Hollósy`ego. Po studiach odbyła podróż po południowej Europie uzupełniając wykształcenie w Akademii florenckiej (1904). Związana była z Krakowem i Lwowem, tam też wystawiała swoje obrazy na wystawach w TPSP. Przejściowo zamieszkała w Starym Sączu (1908-09), gdzie prowadziła prywatną szkołę malarstwa. Była malarką dworów polskich; pokazywała w swoich pracach ich wnętrza, architekturę, a także sceny z życia dworu i wsi. Malowała także pejzaże - włoskie i rodzime, rzadziej portrety.

Soter Jaxa-Małachowski - studia artystyczne rozpoczął w szkole rysunkowej w Odessie. Następnie - w latach 1892 - 1894 uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i Wł. Łuszczkiewicza, a po roku 1894 także w prywatnej szkole Stanisława Grocholskiego w Monachium. Po powrocie do kraju od 1902 stale mieszkał w Krakowie, skąd na dwa lata przeniósł się do Zakopanego, a w latach 1905, 1925 i 1928 podróżował do Włoch. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże nadmorskie, nokturny oraz motywy tatrzańskie i widoki miejskie. Najlepsze prace artysty powstały przed I wojną światową, później, wobec konieczności zarobkowania często powielał własne pomysły. Uczestniczył w wielu wystawach, m.in. w Krakowie, Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu, Lublinie; w Krakowie miał też kilka wystaw indywidualnych.

 

 

Antoni Uniechowski pochodził z rodziny ziemiańskiej, która w 1918, po stracie majątku na Białorusi, osiadła w Warszawie. Studiował, początkowo jako wolny słuchacz, w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1924-1930) pod kierunkiem prof. Karola Tichego (malarstwo) i prof. Wojciecha Jastrzębowskiego (projektowanie brył i płaszczyzn). Interesował się szczególnie historią sztuki; z czasem miał dojść do wielkiego znawstwa w dziedzinach rzemiosła artystycznego, kostiumologii, stylu wnętrz w różnych epokach. Po ukończeniu studiów zajmował się grafiką użytkową i rysunkiem, w którym doszedł do charakterystycznego stylu odznaczającego się lekką, szkicową kreską. Projektował także plakietki, tablice pamiątkowe, tkaniny, wystawy i wnętrza sklepowe. W 1935 przystąpił do Bloku Zawodowych Artystów Plastyków. Lata okupacji spędził w Warszawie, zajmując się dorywczymi pracami i sprzedażą swoich rysunków. Po Powstaniu dotarł do Krakowa, gdzie nawiązał współpracę z „Przekrojem“, która trwała do 1956. Wkrótce jego rysunki zaczęła zamieszczać większość ilustrowanych czasopism polskich. Był również wziętym ilustratorem, współpracującym m.in. z „Naszą Księgarnią“, „Czytelnikiem“, PWN-em, „Iskrami“. Od 1949 Uniechowski na powrót zamieszkał w Warszawie. Wraz z żoną Felicją, historyczką sztuki, stworzyli dom wypełniony książkami i przedmiotami artystycznymi, a przy tym otwarty dla licznych gości. W 1956 artysta zajął się scenografią teatralną, za którą przyszły - mniej liczne - projekty dla filmu i telewizji. Był laureatem licznych nagród za ilustrację i grafikę książkową, m. in. I nagrody na Ogólnopolskiej Wystawie Książki i Ilustracji w 1951, II nagrody na Ogólnopolskiej Wystawie Ilustracji, Plakatu i Drobnych Form w 1955, I nagrody na wystawie Książka i Ilustracja w XV-lecie PRL w 1962, srebrnego medalu na Międzynarodowych Targach Książki w 1965, zdobywał również nagrody w konkursach Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek na najlepiej wydaną książkę roku. W 1974 miała miejsce wystawa indywidualna artysty w Zachęcie, będąca podsumowaniem jego dorobku w 70-lecie urodzin.

Obraz opiniowany przez Rzeczoznawcę Stow. Historyków Sztuki, mgr. Wisławę Jordan (ekspertyza z dn. 12.10.1998).

Obraz eksponowany na wystawie Witold Wojtkiewicz "Między ironią a melancholią" w Muzeum Śląskim w Katowicach, maj-lipiec 1999 r. Opisany w katalogu, str. 26, Kwiaty (Dalie), ok. 1905, olej/płótno/tektura, 62 x 48,5 cm (owal), wł. prywatna.

"Kwiaty jako samodzielny temat nie są typowym zjawiskiem w tak zdecydowanie figuratywnej i metaforycznej twórczości Wojtkiewicza. Niemniej istnieją w jego, nie w pełni zresztą znanym dorobku, także pejzaże i martwe natury, pochodzące głównie z okresu krakowskich studiów, tzn: z lat 1903 do 1906. Być może prezentowane "Kwiaty", namalował Wojtkiewicz na konkretne zamówienie - przemawiałby za tym pewien aspekt dekoracyjny obrazu podkreślony owalem formatu.

Owale stały się ponownie popularne w malarstwie ok. 1900 r. Wojtkiewicz zastosował owalny format w pastelu "Dziewczyna w lesie", datowanym na ok. 1903 r.
Malowanym w owalu kwiatom nadał Wojtkiewicz ekspresyjne piętno swojej osobowości. Owo strzępiaste budowanie formy kwiatów, niespokojne, faliste ruchy pędzla, a jednocześnie świadome efektu wzbogacanie faktury i barw, znajdują pełne odniesienie do stylu malarskiego Wojtkiewicza.
Klasa malarska obrazu bliska jest już dojrzałemu stylowi Wojtkiewicza z ok. 1905 roku.
Sygnatura na charakter wczesnych podpisów artysty występujących na rysunkach od 1900 roku - malował wówczas jeszcze bez inicjału imienia (choć samym nazwiskiem sporadycznie sygnował Wojtkiewicz i później - np. "Melancholię" z 1907 roku. Podobny podpis pojawia się m.in, w rysunku "Alegoria Polski" z 1905 roku."(fragmenty z ekspertyzy).
Witold Wojtkiewicz - Studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej, a w latach 1903 – 1904 krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u L. Wyczółkowskiego, T. Axentowicza. Współpracował z krakowskim kabaretem „Zielony Balonik”, dla którego stworzył cykl akwarel i rysunków. Poza najważniejszą dla niego twórczością malarską, uprawiał także działalność literacką, pisząc satyryczne teksty do czasopisma „Kolce”. Do cyklu opowiadań Romana Jaworskiego „Historie maniaków” stworzył kongenialne ilustracje, doskonale oddające niepokojący klimat dziwnego świata tej prozy. Obrazy swoje wystawiał w Warszawie, w Krakowie, a kiedy w 1906 roku prace artysty pojawiły się w Berlinie, zobaczył je Andre Gide i zachwycony zorganizował mu w 1907 roku wystawę indywidualną w paryskiej Galerie Druet.Malował obrazy i kompozycje o charakterze fantastyczno-symbolicznym, w specyficznej modernistycznej stylizacji z elementami surrealizmu. Odwołując się do pseudodziecięcego świata marzeń, przez deformację, groteskę i udziwnienie osiągnął niezwykłą siłę wyrazu. Uznany został za jednego z najważniejszych twórców XX wieku. Wojtkiewicz zmarł młodo, w wieku niespełna dwudziestu dziewięciu lat. Z powodu wrodzonej, nieuleczalnej wady serca zmuszony do długotrwałego przebywania w łóżku. Był cierpiącym nadwrażliwym samotnikiem. Większość jego obrazów powstała po 1905 roku.W hołdzie zmarłemu przedwcześnie zmarłemu twórcy w 1909 roku zorganizowano mu w Warszawie pierwszą indywidualną wystawę, pokazując około 60 dzieł, z których wiele w XX wieku uległo zniszczeniu lub rozproszeniu w wyniku działań wojennych.

Feliks Michał Wygrzywalski - w latach 1893-98 studiował w ASP w Monachium pod kierunkiem J.C.Hertericha i K.Marra. Studia uzupełniał w Académie Julian w Paryżu. Już w czasie studiów wyjeżdżał do Włoch, a po 1900 przez kilka lat mieszkał w Rzymie. W 1906 podróżował do Egiptu. W 1908 na stałe osiadł we Lwowie. W latach 1909-14 pracował w tamtejszym teatrze jako inspektor sceny. Jeszcze kilkakrotnie podróżował do Włoch. Był malarzem realistą; we wcześniejszym okresie twórczości skłaniał się ku naturalizmowi i silnej ekspresji. Dużą wagę przywiązywał do efektów świetlnych, stosował bogatą, żywą gamę barwną. We wczesnych obrazach często przedstawiał ludzką pracę (Burłacy) lub dramatyczne wydarzenia i napięcia społeczne (Strajk, Chleba nam głodnym). Malował też portrety, akty, pejzaże nadmorskie, krajobrazy z Włoch i Ukrainy. Po podróży do Egiptu w jego malarstwie powtarzały się motywy i tematy orientalne (Modlitwa Arabów, Sprzedawcy dywanów). Zajmował się dekoracyjnym malarstwem ściennym, m.in. w 1908 zaprojektował, a później wykonał alegoryczne malowidła do gmachu Izby Handlowo-Przemysłowej we Lwowie. Zajmował się grafiką, ilustrował książki i czasopisma, projektował witraże, kostiumy i dekoracje teatralne (m.in. do Peer Gynta, Irydiona, Nocy listopadowej).

Jan Wacław Zawadowski - Malarz, pedagog. Kształcił się w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1912 r. wyjechał do Paryża, odwiedzając po drodze Wiedeń i Wenecję. W czasie I wojny światowej przebywał w Hiszpanii. W okresie międzywojennym mieszkał w Paryżu i w Orcel. W latach 1937-1940 kierował paryskim oddziałem ASP w Krakowie. Często wystawiał w paryskich Salonach, wysyłał obrazy także do kraju, m.in. na wystawy Cechu Arystów Plastyków "Jednoróg". W 1934 r. miał indywidualną wystawę w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Orcel, a prowansalski krajobraz stał się naczelnym tematem jego malarstwa ukształtowanego pod wpływem Pankiewicza, fascynacji Cezannem i kolorem - początkowo stłumionym, później bardziej nasyconym i intensywnym, zestawianym w plamy podkreślane zróżnicowaną fakturą. Obok pejzaży malował portety, martwe natury, kompozycje figuralne. We Francji używał nazwiska Zawado, tak też sygnował swoje obrazy.

Wacław Jan Zawadowski - Malarz, pedagog. Kształcił się w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1912 r. wyjechał do Paryża, odwiedzając po drodze Wiedeń i Wenecję. W czasie I wojny światowej przebywał w Hiszpanii. W okresie międzywojennym mieszkał w Paryżu i w Orcel. W latach 1937-1940 kierował paryskim oddziałem ASP w Krakowie. Często wystawiał w paryskich Salonach, wysyłał obrazy także do kraju, m.in. na wystawy Cechu Arystów Plastyków "Jednoróg". W 1934 r. miał indywidualną wystawę w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Orcel, a prowansalski krajobraz stał się naczelnym tematem jego malarstwa ukształtowanego pod wpływem Pankiewicza, fascynacji Cezannem i kolorem - początkowo stłumionym, później bardziej nasyconym i intensywnym, zestawianym w plamy podkreślane zróżnicowaną fakturą. Obok pejzaży malował portety, martwe natury, kompozycje figuralne. We Francji używał nazwiska Zawado, tak też sygnował swoje obrazy

Jan Wacław Zawadowski - Malarz, pedagog. Kształcił się w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1912 r. wyjechał do Paryża, odwiedzając po drodze Wiedeń i Wenecję. W czasie I wojny światowej przebywał w Hiszpanii. W okresie międzywojennym mieszkał w Paryżu i w Orcel. W latach 1937-1940 kierował paryskim oddziałem ASP w Krakowie. Często wystawiał w paryskich Salonach, wysyłał obrazy także do kraju, m.in. na wystawy Cechu Arystów Plastyków "Jednoróg". W 1934 r. miał indywidualną wystawę w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Orcel, a prowansalski krajobraz stał się naczelnym tematem jego malarstwa ukształtowanego pod wpływem Pankiewicza, fascynacji Cezannem i kolorem - początkowo stłumionym, później bardziej nasyconym i intensywnym, zestawianym w plamy podkreślane zróżnicowaną fakturą. Obok pejzaży malował portety, martwe natury, kompozycje figuralne. We Francji używał nazwiska Zawado, tak też sygnował swoje obrazy.

Zestaw łyżeczek (10 szt.), W. Hempel, Warszawa 1896-1908

Teodor Ziomek - był znanym i cenionym pejzażystą, uczniem Wojciecha Gersona i Adama Badowskiego w warszawskiej Szkole Rysunkowej oraz Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się w latach 1897-1901. Już jego prace studenckie były kilkakrotnie wyróżniane medalami. Po studiach, w roku 1905 zamieszkał na stałe w Warszawie, skąd wyjeżdżał w podróże po kraju i za granicę – na Krym, do Włoch, Niemiec, Austrii. Począwszy od 1897 roku dużo wystawiał, niejednokrotnie zdobywając prestiżowe nagrody i wyróżnienia (m.in. w latach 1899, 1905, 1911, 1928, 1929). Należał do kilku znaczących stowarzyszeń artystycznych, m.in. Stowarzyszenia Artystów Polskich „Sztuka” a także do warszawskiego Stowarzyszenia artystów „Odłam” (1908-19). Ponadto współpracował z redakcją miesięcznika literacko-artystycznego „Sfinks”, wychodzącego w Warszawie w latach 1908-17.

Ziomek był przede wszystkim malarzem polskiego krajobrazu, twórcą nastrojowych pejzaży z Mazowsza czy Wileńszczyzny. Był również znakomitym marynistą, autorem widoków znad brzegów Bałtyku czy Morza Czarnego. Obrazy artysty znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz w polskich zbiorach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Morskim w Gdańsku.

Jacques Zucker dzieciństwo spędził w Palestynie. Uczył się w szkole sztuk pięknych „Becalel” w Jerozolimie. Po I wojnie światowej osiedlił się w Paryżu, gdzie kontynuował studia w Akadémie Julian, Akadémie de la Grande Chaumičre i Akadémie Colarossi. W roku 1922 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Odtąd mieszkał na przemian w Nowym Jorku i Paryżu. Wiele podróżował, m.in. do Włoch Hiszpanii, Portugalii, Meksyku i Izraela. Lata II wojny światowej spędził w Stanach Zjednoczonych. W roku 1947 osiedlił się w Arcueil pod Paryżem. Od 1928 brał udział w paryskich Salon d’Automne i Salon des Tuileries. Wielokrotnie wystawiał też w Nowym Jorku. Malował pejzaże, portrety, martwe natury, kwiaty i sceny rodzajowe, inspirowane często folklorem żydowskim. Jego obrazy utrzymane są w typie ekspresjonistycznej odmiany malarstwa École de Paris, wywodzącej się ze sztuki artystów takich jak Marc Chagall, Chaim Soutine. Zuckerzajmował się także ilustratorstwem i dziennikarstwem, zamieszczając artykuły w pismach „L’Art Vivant” i „Esquire”.

Jan Wacław Zawadowski- Zawado- Malarz, pedagog. Kształcił się w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1912 r. wyjechał do Paryża, odwiedzając po drodze Wiedeń i Wenecję. W czasie I wojny światowej przebywał w Hiszpanii. W okresie międzywojennym mieszkał w Paryżu i w Orcel. W latach 1937-1940 kierował paryskim oddziałem ASP w Krakowie. Często wystawiał w paryskich Salonach, wysyłał obrazy także do kraju, m.in. na wystawy Cechu Arystów Plastyków "Jednoróg". W 1934 r. miał indywidualną wystawę w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Orcel, a prowansalski krajobraz stał się naczelnym tematem jego malarstwa ukształtowanego pod wpływem Pankiewicza, fascynacji Cezannem i kolorem - początkowo stłumionym, później bardziej nasyconym i intensywnym, zestawianym w plamy podkreślane zróżnicowaną fakturą. Obok pejzaży malował portety, martwe natury, kompozycje figuralne. We Francji używał nazwiska Zawado, tak też sygnował swoje obrazy.

gwasz na papierze, wymiary: 26,7 cm x 20 cm (w świetle passe-partout),
sygnowany i datowany ldr:M.Ewa Łunkiewiczowa/1930.Wystawiany:
1. CBWA Warszawa, Zachęta styczeń 1969, katalog pozycja nr 10,
2. Muzeum Sztuki Łódź 1996, katalog pozycja nr 15.Ewa Łunkiewicz-Rogoyska -Malarka, związana ze środowiskiem międzywojennej i powojennej awangardy. W latach 1921-1924, podczas pobytu z mężem w Paryżu, Maria Ewa Łunkiewicz odbyła studia malarskie w Ecole Nationale Superieure des Artes Decoratifes. W tym czasie zbliżyła się do środowiska artystów propagujących konstruktywizm, zrzeszonych kolejno w grupach "Blok", "Praesens" i "a.r.". Wiadomo, że malowała dużo w latach 1925-1928, lecz jej prace z tego okresu nie są znane, być może zaginęły w czasie wojny. Prace Marii Ewy Łunkiewicz z kolejnych lat zdradzają silną fascynację puryzmem. Malarka była jedyną w Polsce przedstawicielką tego nurtu do połowy lat trzydziestych. W 1930 roku Maria Ewa Łunkiewicz przebywała ponownie w Paryżu, gdzie dzięki Henrykowi Stażewskiemu zawarła znajomości z artystami z międzynarodowego ugrupowania "Cercle et Carre". Nawiązała liczne przyjaźnie z przedstawicielami abstrakcji. W swej sztuce koło 1935 roku porzuciła puryzm i rozwijała doświadczenia postkubistyczne, w kierunku abstrakcji. Równolegle malowała kompozycje przedstawiające pejzaże ze sztafażem figuralnym bądź sceny o tematyce sportowej. W okresie drugiej wojny światowej większość obrazów artystki uległa zniszczeniu, zaledwie niewielką część malarka ocaliła, wywożąc je w 1942 roku do majątku brata w Siennowie pod Jarosławiem. Po wojnie artystka wróciła do Warszawy. Malowała i rysowała w tym czasie ruiny miasta, opisywała topografię zniszczonej Warszawy, pozostałości budynków i miejsc. W drugiej połowie lat 50. malarka tworzyła obrazy, w których miękka, realistyczna forma powoli ustępowała abstrakcyjnym zasadom konstruowania obrazu.W 1957 roku powstały ostatnie obrazy figuralne, a od 1958 roku artystka tworzyła kompozycje abstrakcyjne. Obok rygoru geometrycznych konstrukcji cechuje je wysmakowana kolorystyka oraz miękka, malarska faktura. Z czasem kontur zaczął w nich zanikać, ale plamy kolorystyczne pozostały uporządkowane na płaszczyźnie płótna. W niektórych malarka zaczęła wprowadzać elementy organiczne, a także wyraźnie różnicować fakturę. W latach 60. do jej obrazów powrócił kontur, który tym razem miękko oznaczał granice barw.

Łunkiewicz-Rogoyska brała udział w większości wystaw Instytutu Propagandy Sztuki.Brała udział w wystawach światowych i międzynarodowych: w Brukseli i w Paryżu w 1937, Nowym Jorku i Chicago w 1939, Helsinkach w wystawie olimpijskiej w 1939 roku, podczas której otrzymała II nagrodę.

Po wojnie uczestniczyła w wielu wystawach w Warszawie: w Muzeum Narodowym, w Salonie Warszawskim w 1947, w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w latach 1947-49. Brała udział w większości wystaw okręgowych Związku Polskich Artystów Plastyków, w Ogólnopolskich Wystawach Plastyki, w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w latach 1957 i 1959 roku, a także w wystawie "Polskie dzieło plastyczne w XV-lecie PRL" w 1961 roku. W roku 1964 wzięła udział w międzynarodowej wystawie w Monako.

Indywidualne wystawy Łunkiewicz-Rogoyskiej odbyły się w Warszawie: w Salonie Czesława Garlińskiego w 1931 roku, w Związku Literatów Polskich w 1957, w galerii "Krzywe Koło" w 1962 roku i w Galerii Współczesnej w 1966. Poza Warszawą jej indywidualne prezentacje miały miejsce w Lublinie, w Klubie "Zamek" w 1962 roku, w Koszalinie w 1963 i w Krakowie, w Galerii Krzysztofory, w 1966 roku.

Prace Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej znajdują się w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum w Lublinie, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.