Stanisław Kubicki edukację artystyczną rozpoczął na wydziale architektury w Berliner Bauakademie (studiując jednocześnie na Wydziale Filologicznym Friedrich-Wilhelm-Universität oraz botanikę i zoologię). Nie ukończył jednak żadnego fakultetu. Należał do Towarzystwa Tomasza Zana i do Grupy Narodowej. Utrzymywał ożywione kontakty ze środowiskiem skupionym wokół czasopisma "Die Aktion" i "Der Sturm", w których publikował swoje pierwsze prace plastyczne. Rozpoczęte kolejne studia w 1911 roku w Berliner Kunstakademie przerwała I wojna światowa. Został wcielony do niemieckiej armii i wysłany do Wielkopolski. W 1918 roku wyjechał do Berlina, gdzie w 1922 roku założył grupę "Progressive", wystawiającą swoje prace w Düsseldorfie, Akwizgranie, Amsterdamie, Chicago i Moskwie. Do 1933 roku współpracował z czasopismem "a-z". W tamtym okresie swojej twórczości odchodził już od ekspresjonizmu w stronę kubizmu i konstruktywizmu. W 1917 w Poznaniu, lecząc odniesione rany, poznał Jerzego Hulewicza, który zakłądał wówczas czasopismo "Zdrój". Na jego łamach Kubicki zamieszczał swoje drzeworyty, wiersze, tłumaczenia tekstów i wypowiedzi programowe. Wraz z redaktorem naczelnym poznańskiego czasopisma oraz z Władysławem Skotarkiem, Stefanem Szmają, Janem Jerzym Wronieckim, Augustem Zamoyskim i swoją żoną Małgorzatą Kubicką założył ekspresjonizującą grupę "Bunt". Brał udział we wszystkich wystawach tej grupy: w Berlinie (1918), Düsseldorfie, Poznaniu, Krakowie (wrazz formistami) i we Lwowie (lata 1919-20). Wraz z żoną, graficzką, malarką i poetką, od 1916 roku utrzymywał kontakty z wydawcą awangardowego berlińskiego czasopisma "Die Aktion" i galerii o tej samej nazwie. Około 1917 roku zainicjowali oni kontakty wystawiennicze i wydawnicze polskich i niemieckich ekspresjonistów. Kubicki jako jeden z siedmiu twórców z Polski i jedyny przedstawiciel grupy Bunt 1919-20 wystawiał swe prace w najsłynniejszej galerii awangardy "Der Sturm" i publikując jednocześnie swe grafiki w czasopiśmie Herwartha Waldena. W 1933 roku przeprowadził się z Berlina do Poznania. Przed wybuchem II wojny światowej starał się o wyjazd do ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Porzucił malarstwo na rzecz poezji i literatury. W czasie wojny pomagał Armii Krajowej. W czasie okupacji niemieckiej związał się z polskim ruchem oporu, działając jako kurier do ambasady Mandżurii w Berlinie. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie z rąk Gestapo.

Stanisław Kubicki edukację artystyczną rozpoczął na wydziale architektury w Berliner Bauakademie (studiując jednocześnie na Wydziale Filologicznym Friedrich-Wilhelm-Universität oraz botanikę i zoologię). Nie ukończył jednak żadnego fakultetu. Należał do Towarzystwa Tomasza Zana i do Grupy Narodowej. Utrzymywał ożywione kontakty ze środowiskiem skupionym wokół czasopisma "Die Aktion" i "Der Sturm", w których publikował swoje pierwsze prace plastyczne. Rozpoczęte kolejne studia w 1911 roku w Berliner Kunstakademie przerwała I wojna światowa. Został wcielony do niemieckiej armii i wysłany do Wielkopolski. W 1918 roku wyjechał do Berlina, gdzie w 1922 roku założył grupę "Progressive", wystawiającą swoje prace w Düsseldorfie, Akwizgranie, Amsterdamie, Chicago i Moskwie. Do 1933 roku współpracował z czasopismem "a-z". W tamtym okresie swojej twórczości odchodził już od ekspresjonizmu w stronę kubizmu i konstruktywizmu. W 1917 w Poznaniu, lecząc odniesione rany, poznał Jerzego Hulewicza, który zakłądał wówczas czasopismo "Zdrój". Na jego łamach Kubicki zamieszczał swoje drzeworyty, wiersze, tłumaczenia tekstów i wypowiedzi programowe. Wraz z redaktorem naczelnym poznańskiego czasopisma oraz z Władysławem Skotarkiem, Stefanem Szmają, Janem Jerzym Wronieckim, Augustem Zamoyskim i swoją żoną Małgorzatą Kubicką założył ekspresjonizującą grupę "Bunt". Brał udział we wszystkich wystawach tej grupy: w Berlinie (1918), Düsseldorfie, Poznaniu, Krakowie (wrazz formistami) i we Lwowie (lata 1919-20). Wraz z żoną, graficzką, malarką i poetką, od 1916 roku utrzymywał kontakty z wydawcą awangardowego berlińskiego czasopisma "Die Aktion" i galerii o tej samej nazwie. Około 1917 roku zainicjowali oni kontakty wystawiennicze i wydawnicze polskich i niemieckich ekspresjonistów. Kubicki jako jeden z siedmiu twórców z Polski i jedyny przedstawiciel grupy Bunt 1919-20 wystawiał swe prace w najsłynniejszej galerii awangardy "Der Sturm" i publikując jednocześnie swe grafiki w czasopiśmie Herwartha Waldena. W 1933 roku przeprowadził się z Berlina do Poznania. Przed wybuchem II wojny światowej starał się o wyjazd do ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Porzucił malarstwo na rzecz poezji i literatury. W czasie wojny pomagał Armii Krajowej. W czasie okupacji niemieckiej związał się z polskim ruchem oporu, działając jako kurier do ambasady Mandżurii w Berlinie. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie z rąk Gestapo.

Jan Zamoyski - polski malarz, scenograf i dekorator reprezentujący nurt tradycjonalistyczny w sztuce lat 1930. i socrealistyczną estetykę w okresie powojennym.Współzałożyciel i prezes Bractwa św. Łukasza. Studia artystyczne odbył w latach 1921-1922 w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie pod kierunkiem Jana Kauzika, Władysława Skoczylasa i Mieczysława Kotarbińskiego; naukę kontynuował w latach 1923-1928 w Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Po studiach przebywał przez rok we Włoszech. Był zwolennikiem malarstwa realistycznego, z niechęcią odnosił się do awangardy malarskiej. Uczestniczył wraz z innymi członkami Bractwa w wielu wystawach malarstwa w kraju i za granicą. We wrześniu 1939 zmobilizowany, uczestniczył w walkach w obronie Wybrzeża. Okres wojny spędził w Oflagu II B Arnswalde, zajmując się tam działalnością oświatową. Po wyzwoleniu działał jako scenograf w teatrze kierowanym przez Leona Schillera w Lingen (Ems) i był tam kierownikiem artystycznym teatru kukiełkowego 1946-1947.
Po powrocie do kraju został działaczem Związku Polskich Artystów Plastyków.

Stanisław Ignacy Witkiewicz początkowo uczył się w domu pod kierunkiem ojca, Stanisława Witkiewicza. W 1903 zdał maturę we Lwowie. W 1904 zaczął podróżować, m.in. do Wiednia, Włoch, Monachium, Paryża, Londynu. W latach 1904-1910 odbywał studia w ASP w Krakowie u prof. Józefa Mehoffera, przerywane okresami nauki u Władysława Ślewińskiego. W 1914 wyjechał z ekspedycją Bronisława Malinowskiego do Australii, stamtąd zaś wprost do Petersburga, gdzie po wybuchu I wojny światowej zaciągnął się do wojska rosyjskiego. W Rosji był świadkiem rewolucji bolszewickiej.

Po powrocie do kraju w 1918 został członkiem grupy „Formiści", z którą wystawiał w latach 1918-1922. W malarstwie tego okresu był najbliższy wcielenia w życie własnej teorii Czystej Formy, sformułowanej w czasie wojny (stosowała się ona również do dramatu). Obok Leona Chwistka był głównym teoretykiem ugrupowania. Po 1924 działał jako jednoosobowa „Firma Portretowa S. I. Witkiewicz’’ wykonująca portrety na zamówienie. Jednocześnie kontynuował twórczość literacką (dramaty, powieści) i filozoficzną, przede wszystkim zaś uprawiał spajającą wszystkie formy jego aktywności, docenioną dopiero u schyłku XX wieku „sztukę życia’’. Popełnił samobójstwo na początku II wojny światowej, nazajutrz po agresji sowieckiej na Polskę.

Pochodzenie:
- sprzedany na Aukcji malarstwa i rzemiosła artystycznego, Galeria Marii Ochalskiej w Willi Struvego,
26.02.2004 r.;
- kolecja prywatna;
- sprzedany na Aukcji w Domu Aukcyjnym Agra - Art, 17.06.2007 r.;
- kolekcja prywatna.

Leon Chwistek – wybitny matematyk i filozof, malarz i teoretyk sztuki; od 1922 wykładowca matematyki na Uniwersytecie Jagiellońskim (habilitacja 1928), od 1930 profesor logiki matematycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Przez pewien czas, na przełomie 1903 i 1904, kształcił się pod kierunkiem Józefa Mehoffera w krakowskiej ASP, w 1910 w Wiedniu samodzielnie studiował malarstwo weneckie, a w latach 1913-1914, podczas pobytu w Paryżu uczył się rysunku, poznając równocześnie twórczość kubistów. W czasie I wojny światowej służył w Legionach. Był współzałożycielem i czołowym teoretykiem powstałej w 1917 awangardowej grupy Ekspresjonistów Polskich (Formistów) i uczestniczył w jej wystawach. Opublikował szereg artykułów, wykładając w nich swoje teorie artystyczne (m.in. "Wielość rzeczywistości w sztuce", 1918; "Wielość rzeczywistości", 1921). W 1922 sformułował zasady tzw. strefizmu, własnej „matematycznej” teorii malarskiej, w myśl której kompozycja obrazu winna być budowana „według jakości kształtów, barw, tempa wydarzeń itp.” tworząc wyodrębnione, ale przechodzące jedna w drugą, strefy pokrewnych form i barw. Zajmował się także portretem, m.in. w latach 1926-1930 namalował wizerunki wielu znaczących postaci ze środowiska krakowskiego. W 1941 artysta wyjechał ze Lwowa do Rosji; wykładał na Uniwersytecie w Tyfilisie, w 1943 znalazł się w Moskwie, gdzie działał w Związku Patriotów Polskich. Indywidualne wystawy prac artysty odbyły się w 1927 w Krakowie i w 1934 we Lwowie, a po wojnie w 1971 w Krakowie. Wówczas też ukazała się pomnikowa monografia artysty pióra prof. Karola Estreichera ("Leon Chwistek, Biografia artysty", (1884-1944), Kraków 1971).

Bela Kadar urodził się Budapeszcie,kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Artysta w swoich pracach czerpał z wielu nurtów i kierunków artystycznych pierwszej połowy XX wieku. Wrodzona ciekawość, otwarty umysł i chęć ciągłego poszerzania artystycznych horyzontów sprawiła, iż zaczął łączyć ekspresjonizm, kubizm, futuryzm i konstruktywizm i tłumaczyćje na swój własny, unikatowy język. Do najchętniej podejmowanych przez artystę tematów należały sceny ukazujące kochanków, kobiece akty, węgierski folklor oraz sceny rodzajowe. Przyjazd do Berlina w 1923 roku i związanie się z grupą Der Strum był punktem zwrotnym w twórczości węgierskiego artysty. Bela Kadar wystawiał z grupą, a także publikował swoje prace w magazynie Der Strumaż do 1932 roku.Pracę Kadar z początku lat 20. charakteryzują ostre, kanciaste krawędzie oraz silne nacechowanie emocjonalne. Z czasem styl ulega zmianie - staje się bardziej narracyjny, zaczynają przeważać tematy związane z węgierskim folklorem, bardzo dobrze widoczna jest inspiracja pracami z kręgu Der Blaue Reiter oraz stylistyką Marca Chagalla.

Inspiracje twórczością Marca Chagalla można dostrzec jeszcze wyraźniej w akwareli „Kobieta i mężczyzna”. Artysta ukazał tutaj parę siedzącą przy stole. Kobieta oparłszy lewą rękę o stół, nachyla się ku obejmującemu ją mężczyźnie. Wnętrze, w którym przebywa para jest nieistotne - artysta zredukował je do minimum: to mężczyzna i kobieta stanowią centrum kompozycji, intensywny koloryt ich ciał oraz ubrań odcina się od ciemnego, jednolitego tła.

Bela Kadar urodził się Budapeszcie,kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Artysta w swoich pracach czerpał z wielu nurtów i kierunków artystycznych pierwszej połowy XX wieku. Wrodzona ciekawość, otwarty umysł i chęć ciągłego poszerzania artystycznych horyzontów sprawiła, iż zaczął łączyć ekspresjonizm, kubizm, futuryzm i konstruktywizm i tłumaczyćje na swój własny, unikatowy język. Do najchętniej podejmowanych przez artystę tematów należały sceny ukazujące kochanków, kobiece akty, węgierski folklor oraz sceny rodzajowe. Przyjazd do Berlina w 1923 roku i związanie się z grupą Der Strum był punktem zwrotnym w twórczości węgierskiego artysty. Bela Kadar wystawiał z grupą, a także publikował swoje prace w magazynie Der Strumaż do 1932 roku.Pracę Kadar z początku lat 20. charakteryzują ostre, kanciaste krawędzie oraz silne nacechowanie emocjonalne. Z czasem styl ulega zmianie - staje się bardziej narracyjny, zaczynają przeważać tematy związane z węgierskim folklorem, bardzo dobrze widoczna jest inspiracja pracami z kręgu Der Blaue Reiter oraz stylistyką Marca Chagalla.
„Serenada” którą prezentujemy pochodzi z około 1925 roku - i doskonale uwidacznia okres przejściowy w twórczości artysty. Kanciaste budynki o ostrych krawędziach poprzecinane pasami ulic kontrastują z obłym, delikatnym kształtem sylwetki pary zakochanych, wtulonych w siebie tak, iż tworzą jedno ciało.

Wiktor Korecki – malarz pejzażysta – gimnazjum ukończył w Kijowie, tam też studiował w Szkole Rysunkowej Aleksandra Muraszki. Po studiach wrócił do Kamieńca Podolskiego, skąd w roku 1921 wyjechał do Warszawy. Tu miał pracownię na rogu ulic Tamki i Cichej. Zgromadzone tam obrazy spłonęły w czasie powstania 1944 roku. Po powstaniu artysta przebywał w obozie w Pruszkowie skąd trafił do obozu pracy w Lipsku. Do kraju powrócił w roku 1946 i zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, a później w Milanówku. Jego nastrojowe krajobrazy emanujące spokojem i pogodą cieszyły się zawsze dużą popularnością. Korecki najczęściej malował pejzaże zimowe z motywem leśnej drogi i strumienia wijącego się wśród śniegów, a obok nich także wiosenne, letnie czy jesienne widoki z Mazowsza.

Bolesław Biegas (właśc. Biegalski) był rzeźbiarzem, malarzem i pisarzem. Talent rzeźbiarski przejawiał od dziecka. Pracował jako pomocnik u stolarza w Koziczynie, a od 1895 w warsztacie snycerskim w Warszawie. W roku 1896 kilka swoich rzeźb pokazał na niewielkiej wystawie w Warszawie; w tym samym roku rozpoczął też studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u A.Dauna i K.Laszczki. Od 1897 wystawiał w warszawskiej Zachęcie, a w roku 1900 i później w latach 1902-1904 także w Salonie Krywulta. Od 1900 za namową Wyspiańskiego zaczął malować. Otrzymawszy stypendium na dalsze studia w Paryżu, wyjechał tam w 1902 i zamie-szkał na Montparnassie. Odtąd wielokrotnie brał udział w paryskich Salonach, wystawiał też w Warszawie i Petersburgu, w 1911 uczestniczył w wystawach w Rzymie i Amsterdamie. Z czasem coraz więcej malował, tworząc różnorodne cykle - Obrazów sferycznych, Mistyki nieskończoności, Obrazów rozmaitych, Wampirów wojny czy Portretów twórców. W 1927 ostatecznie zarzucił rzeźbę.